Submenu
Surfer in nood @ Wimereux
Het verhaal speelt zich af in Wimereux in Frankrijk aan het einde van de middag.
We gingen bijna stoppen want het werd vloed, dus minder mooie golven en veel meer stroming.
Om tegen de stroming in te surfen gingen mijn broer Pieter en ik verder de zee op.
Opeens zagen we iemand zwaaien, een Franse windsurfer in nood met gebroken mastvoet.
We kwamen er pas later achter dat hij al helemaal van een andere spot kwam drijven.
Pieter ging naar de kant om hulp te halen / 112 te bellen. Ik bleef bij hem en surfte regelmatig rondjes om hem zodat de hulpdiensten ons konden lokaliseren.
Het regende en er was laaghangende bewolking wat lokaliseren moeilijker maakte. De jongen achterlaten was een optie, maar wat als hij niet gevonden zou worden? Nee…
Na een tijdje hoorde ik in de verte een helikopter, maar deze zocht helemaal op de verkeerde plek. Pas veel later kwam hij dicht in buurt en keerde toen weer plotseling. Ik was er van overtuigd dat hij ons gezien had en dat hij een reddingsboot naar ons toe ging begeleiden. Dit bleek niet het geval want de boot kwam niet en de heli bleef ook weg. De jongen had het koud en begon ook over te geven. Daarom maar besloten om zijn zeil los te koppelen en achter te laten zodat hij met zijn board peddelend naar de kant kon. Het zeil zat nog met één touw vast, maar toch viel het loskoppelen behoorlijk tegen.
Intussen maakte ik me zorgen over hoe ik zelf terug moest komen. We waren inmiddels zeker 1-2km afgedreven en de kustlijn was veranderd in stijlen grote rotsen en kliffen van zeker 15meter hoog. Iets verder liep de kust de hoek om, wat betekent dat je bij verder afdrijven in de open zee terecht komt en helemaal niet meer kan terug surfen. Ook de wind was verder afgenomen, terug oploeven i.c.m. de sterke stroming was geen optie meer.
Toen het eindelijk gelukt was om het zeil los te koppelen kwam de heli weer, dit keer zag hij ons gelukkig wel. De jongen werd vrij snel daarna omhoog getakeld in de heli waarna de heli weg vloog.
Mooi.. nu lag ik alleen en moest ik mezelf nog in veiligheid brengen, bij voorkeur met surfmateriaal (ja, ze wilden mij ook al omhoog takelen). Naar de kant surfen was geen probleem. Echter door de vloed stonden de golven al tegen de kliffen en rotsen aan te beuken.
Van afstand kon ik niet zien of er mogelijkheden waren om ergens omhoog te klauteren. Toch maar gegokt op een stukje klif wat het minst hoog leek. Van dichterbij zag ik gelukkig voldoende kans om omhoog te klimmen. Door een hoge shorebreak ben ik daar letterlijk op de kant gegooid, nog even spannend, maar het omhoog klimmen daarna heeft nog nooit zo goed gevoeld :-)
Nu stond ik in de middle-of-nowhere met surfspullen op een boerenakker. Het maakte me niet zoveel uit, ik stond immers op land. De helikopter kwam nog wel terug om mij te zoeken, ook dat gaf een goed gevoel. Ik heb daarna ca. 1km over een akker en weiland gelopen alvorens ik bij een soort van bospad aankwam. Er kwam 1 auto langs, te klein voor een lift, maar ze konden me wel vertellen welke kant ik op moest lopen voor Wimereux “environ 20 minutes monsieur”.
Na een stuk lopen kwam ik op de hoofdweg uit. Al snel kon ik glimlachen toen ik mijn surfvrienden Kristian Sauer, Pieter van Duijn, Leon Enthoven en Jan Willem Vermeulen in de naderende auto’s herkenden.
Zij waren gelukkig al eventjes opzoek naar mij. Inmiddels was het 16:30 en bijna donker. De “surfer in nood” is in ambulance met zwaailichten afgevoerd, wij vermoeden voor een controle in het ziekenhuis. Al-met-al een goed einde, maar wel even spannend :)
Groeten, Niek
