Surfvakantie Maui 2004

14.03.2004 Om 3.15 uur gaat de wekker. Nadat ik mijn ontbijt, eierkoek en thee, dat mijn vrouw heeft klaargezet, heb genuttigd, is het wachten op Erwin en Robert. Robert brengt ons weg naar Schiphol. Vandaag begint namelijk onze vakantie naar Maui, één van de eilanden van Hawai'i waar wij met 6 man naar toe gaan om vooral te gaan surfen. Toen Erwin mij ongeveer 6 weken geleden vertelde dat hij naar Hawai'i ging met nog enkel leden van de surfclub, zei ik in een opwelling, meer als gekheid, dat mij dat

ook wel wat leek. Enkele dagen later zei hij: Pa, ik heb een optie op een ticket voor je genomen, dus als je mee wil moet je voor 13 februari beslissen, ik hoor het wel. Na overleg met Anny, die zelf voor geen goud mee wilde, besloot ik om mee te gaan.
Om 3.30 uur vertrokken we richting Schiphol. Daar aangekomen wachtte ons een onaangename verrassing. Als we uitstappen, worden we verwelkomd door twee douanebeambten die uit een auto stappen. Als ze al ons surfmateriaal zien, informeren ze belangstellend of de reis soms naar Hawai'i gaat. Die vraag konden wij bevestigend beantwoorden. Daarna hoorden wij de ware reden van hun belangstelling. Ze hadden gezien dat er iemand achterin mijn auto had gezeten. (Chrysler Voyager met grijs kenteken) en dat is nu éénmaal verboden. Een proces-verbaal was het gevolg. Goed begin is het halve werk zullen we maar denken. Even later arriveren de overige leden, Louis Olsthoorn. Yann le Denn, Peter van der Bent en Gerrit van der Lugt. Snel inchecken maar, dan zijn we ons materiaal alvast maar kwijt.Nadat dat gebeurd is, vertrekt met 30 minuten vertraging, ons toestel naar Frankfurt. Vandaar vliegen we door naar San Francisco. De controle op Frankfurt is zeer streng. Men neemt voor vluchten naar de USA geen halve maatregelen. Als we om 10.15 uur vertrekken hebben we een vlucht van 11 uur voor de boeg. Via Duitsland, Denemarken, Noorwegen steken we de Atlantische Oceaan over om via Groenland, Canada en de westkust van de USA San Francisco te bereiken. Vooral de vlucht boven Groenland was indrukwekkend. Gigantische ijsbergen, bedekt door sneeuw, vormden een schitterend uitzicht.Aangezien we nogal wat tijdzones passeerden hadden we het druk met bijhouden van de juiste plaatselijke tijden. Het is bij aankomst in San F. 13.00 uur. Onze volgende vlucht naar de eindbestemming Maui vertrekt om 16.30 uur. We hebben dus wat tijd om te relaxen. Eerst moet er echter opnieuw ingecheckt worden. Ook hier zeer strenge controles. Enkele door Erwin meegenomen broodjes met salami worden door een hond van de beveiliging snel opgespoord en inbeslaggenomen. Na een uurtje was alles geregeld en moesten we wachten op onze volgende vlucht. Even lekker buiten bij een temperatuur van 20 graden in de zon gezeten. Om 16.30 uur vertrokken we precies op tijd naar Maui. Iedereen was toch wel behoorlijk gaar geworden van de lange vlucht, maar nog 4 uur en we zijn er. Gerrit had de vlucht niet helemaal bewust meegemaakt. Enkele slaaptabletten waren hiervan de oorzaak. De maaltijd die ons op deze vlucht werd geserveerd zorgde ervoor dat we (incl. Gerrit) weer klaarwakker waren. De lucht van het gerecht was al niet te harden en aan de smaak hebben we ons maar niet gewaagd. Alleen Yann met z'n Franse achtergrond werkte het goedje zonder een spier te vertrekken vlot naar binnen. Schijnbaar zijn ze in Frankrijk wel wat gewend. Volgens de stewardess heette het Meatlove. Het rook inderdaad ongeveer zoals de gelijknamige zanger van Paradise By The Dashboardlights eruit zag. Verder niets dan lof over het bedienend personeel van United Airlines , dat zeer ontspannen en vriendelijk met de passagiers omging. Zelfs was er onderweg nog een kwisje waarbij je moest raden hoe laat we precies halverwege San.Fr. en Maui waren. Heel anders als de punctuele mensen van Lufthansa waarmee we tot San Fransico waren gevlogen. Om 19.45 lokale tijd arriveerden we op het vliegveld van Kaului de hoofdstad van Maui. Temperatuur 20 graden en lichte regen. Aloha!! Louis en Erwin gingen op zoek naar de huurauto's die klaar stonden op de parkeerplaats. Oké maar welke auto's.? Na in een tiental auto's, ze stonden gewoon allemaal open, moet je in Nederland eens proberen, was het raak. De bagage op en in geladen en op weg naar Pieter Bijl waar de sleutel van onze appartementen afgegeven zou zijn. Bij de woning waar Pieter woont, was buiten 2 (waak)honden niemand thuis. Ook de sleutel lag niet klaar. Toen maar naar Pieter gebeld, die verbaasd reageerde: Zijn jullie er nu al. Ik dacht dat jullie morgen zouden komen. Nee, de sleutel heb ik niet. Dan maar naar de appartementen gereden. De deur was gewoon open en de sleutel lag op tafel. Het was een lange dag geweest. Na nog wat te hebben nagepraat zagen we na 31 uur weer een bed.

15.03.2004 Wakker geworden na een toch wel wat onrustige nacht (Jetlag?) is het eerste wat opvalt dat het niet waait. De regen viel nog steeds gestadig naar beneden. Niet helemaal wat je verwacht van het weer op Maui. Na het ontbijt eerst de surfspullen maar eens uitgepakt. Daarna, inmiddels is het droog geworden, op naar het beroemde strand(je) van Hookipa. Er was vrijwel niemand te bekennen zowel op het strand als op het water. Daarna naar Maui Hawaï en Neil Pryde, waar Louis wat surffolders van

Thommen moest afgeven. Ook moesten we daar de huurauto's nog betalen. Het viel direct op dat de prijzen van surfspullen belangrijk lager waren dan bij ons. We kochten wat klein spul zoals mastbeschermers. Bij Neil Pryde kwamen we Pieter Bijl tegen. Daar werd ons eveneens verteld dat het aan de andere kant van het eiland op Kihei behoorlijk waaide. Eerst nog met Pieter een broodje gegeten en koffie gedronken. Daarna in ongeveer 25 minuten naar Kihei gereden. Een surfspot met vlakwater, waar we de witte koppen al op het water zagen toen we aan kwamen rijden. Echt een spot voor de ouderen onder ons zoals Arie (ruim 59) en Gerrit(50). De zon scheen intussen overvloedig en we konden met 4.6 tot 5.3(Louis) uitstekend varen. Tot 5 uur lekker gesurft. Op de terugweg naar huis even langs Mac Donald.In de verkeersdrukte raakten we elkaar kwijt. Dat was voor ons(Erwin,Peter en Arie) wel even lastig, aangezien we de weg uiteraard nog niet zo goed wisten. We moesten ook nog inkopen doen en zochten daarom eerst maar even naar een Supermarkt. Daar ondervonden we de vriendelijkheid van de Hawaianen. Bij het zoeken naar het schap waar de boter lag kregen we uitgebreid hulp van een winkelende vrouw. Toen ook zij het niet kon vinden vertelde ze dat we beter naar de Safe Way supermarkt konden gaan. Toen we vertelden niet te weten waar die was, begon ze, na eerst aan een andere bezoekster een pen te leen hebben gevraagd, een routebeschrijving voor ons op papier te zetten. Toen we daar aankwamen vonden ook de andere leden weer terug. Louis had met Pieter afgesproken om 's avonds daar te gaan barbecuen. Maar helaas lichte regen verhinderde dat. Voor 5 dollar een telefoonkaart gekocht. Op het eerste verkoopadres stuurde men ons naar een ander met de mededeling: Je kunt er beter daar één kopen, want die hebben er die veel goedkoper zijn. En dat bleek inderdaad te kloppen. We kochten daar voor $ 5,00 een kaart goed voor bijna 4 uur beltegoed. Contact met thuis was voor deze prijs dus geen probleem. Nadat we met huis gebeld hadden konden we rustig gaan slapen.

16.03.2004 Een dag waarop (achteraf bekeken) niet zoveel bijzonders te melden is. Wel vermeldenswaardig is de wijze hoe op Maui een APK keuring verricht wordt. De huurauto waar Louis in reed moest namelijk gekeurd worden. In eerste instantie moesten we alleen de goedkeuringssticker ophalen bij het verhuurbedrijf. Daar aangekomen vertelde de medewerkster dat we toch met de auto langs het keuringsstation moesten. Omdat onze auto een klein scheurtje in de achterband had vroegen wij of die misschien

gelijk gerepareerd kon worden. Nee, dat is daar niet mogelijk was het antwoord. Bij het keuringsstation aangekomen zagen we dat het inderdaad problemen zou geven, wij zouden er onze fietsband nog niet durven laten plakken. De keuring van de auto verliep als volgt: de monteur kwam naar buiten, noteerde het kenteken, ging weer naar binnen, kwam met de benodigde sticker naar buiten en plakte de goedkeuringssticker zonder verdere controle op de bumper. Er werd afgerekend en de klus was geklaard. Op Kanaha geen wind dus ons geluk maar weer op Kihei gezocht. Ook daar liet de wind het afweten. Gerrit en Yann waagden nog een poging maar het was geen succes. De avond klaverjassend doorgebracht en redelijk op tijd het bed opgezocht.

17.03.2004 Ik was vroeg uit de veren deze morgen. Wandeling gemaakt naar Hookipa. Het weer is prima, licht bewolkt, windstil en 23 graden en dat om 6.30 uur 's-Morgens. Op Hookipa liggen ongeveer 10 golfsurfers in het water. De golven zijn echter niet zo goed, dus veel was er niet te zien. Na het ontbijt maar weer naar Kihei gereden aangezien de wind aan deze kant nog steeds niet bracht wat wij wilden. Peter ging kitesurfen en de rest tuigde rond de 6 meter op. Vooral op zee stond er genoeg wind en was planeren geen

probleem. Alleen Louis had met z,n ruim 100 kg wat weinig wind om de planeerzone te bereiken. Om 4 uur afgetuigd, waarna we een broodje gezond zijn gaan eten. Daarna langs de shaper van Vemax gereden omdat het board van Yann op het dek wat zacht was geworden. Kan in ieder geval niet door de radicale sprongen gekomen zijn. De shaper, die ook de waveboards voor Pieter Bijl maakt, bleek een heel aardige kerel te zijn die uit Belgie kwam .Na wat gepraat te hebben over o.a. het surfweer op Maui(was volgens hem niet al te best geweest deze winter) bleek dat hij de eerste weken zeker geen tijd had voor boardreparaties. Nadat we inkopen bij Safe-Way hadden gedaan hebben we door Peter gebakken pannenkoeken gegeten. Smaakte zeker niet verkeerd.

's-Avonds naar Casanova gereden. Een Italiaans restaurant en disco in Makawao . Flink wat biertjes gedronken samen met Pieter onder een oorverdovend discogeluid. Ook vrij veel surfers die aan de Worldcup wedstrijden deelnamen gesignaleerd. Om half één hadden we het wel gezien en zijn we naar huis gegaan. Onderweg nog een zo te zien vrij ernstig ongeluk gezien.

18.03.2004 Ondanks dat we vrij laat waren gaan slapen en stevig gedronken hadden waren de meeste weer vroeg wakker. Ik liep om 6.45 uur alweer te wandelen en Gerrit was even later aan het trimmen. Over het weer kunnen we kort zijn: de zon scheen en de wind was nergens te bekennen. Daarom maar lang ontbeten. Daarna een strandje opgezocht in Waiehu, nadat we eerst enige shurfshops hadden bezocht. Wederom vielen de in vergelijking bij ons lage prijzen op. Het strandje in Waiehu was schitterend en er

bleken ook mooie golven voor de beginnende golfsurfers te lopen. Louis.Peter en Yann reden daarom snel naar Neil Pryde om 2 golfboards te halen. Na wat gedebatteerd te hebben over de lengte werden 2 wat lange boards gehuurd. Niet helemaal de wens van Yann die iets radicaler op het oog had gezien zijn capaciteiten die hij in Australië al uitvoerig getest had. Later op het water konden we dat helaas niet terug zien. Peet en Louis gingen als eerste het water op. Al snel bleek dat Peter al enige ervaring had. Enkele mooie golfritten werden door de rest met bewondering gadegeslagen. Louis beperkte zich tot wat heen en weer gepeddel. Daarna konden Erwin en Yann hun vaardigheden tonen. Hierbij viel het op dat Erwin, die voor het eerst op een golfboard stond, bij zijn eerste poging direct een golfrit maakte van wel 60 meter tot op het strand. Ook bij volgende pogingen toonde hij ook voor deze vorm van surfen talent te hebben. Yann had duidelijk meer problemen.Waarschijnlijk een te lang board, toch kreeg hij de lachers nog even op zijn hand met een formidabele actie, door Louis als nose-dive betitelt, waarbij hij achterover in de golven verdween en het board even het luchtruim koos. Gerrit en ik waagden zich wijselijk niet op het gladde (ijs) boardje. Zeker niet toen bleek dat Yann bij het terugkeren naar het strand ook nog even in een zee-egel had gestapt. Een achttal pikzwarte stekels zaten in de bal van z,n voet. Veel goed gemeende raadgevingen, zoals urineren op je voet, kreeg hij van de meelevende rest van het gezelschap. Gelukkig verdween de pijn na een poosje vanzelf. Om 3 uur afgenokt en een rit naar Lahaina gemaakt. Mooie route door de West Maui Mountains. Lahanai is een havenplaatsje aan de westkust aan Maui. Onderweg veel walvissen op zee zien spuiten. Ook in Lahaina

zagen we op zee enkele walvissen. In een restaurantje een echte steak gegeten van ongeveer 30 bij 15 bij 3 cm. (lengte/breedte/hoogte) Daarna over de boulevard gewandeld. Op een plein een boom van ongelofelijke afmetingen gezien. Niet dat deze boom zo uitzonderlijk hoog was, maar de grootte zat hem meer in het feit dat door allerlei vertakkingen deze boom een plein van 40 bij 40 meter geheel vulde. Ook werden we nog even staande gehouden door iemand die informeerde of wij uit Nederland kwamen. Toen wij zeiden dat wij daar inderdaad vandaan kwamen reageerde de man zeer enthousiast. Hij had namelijk een vriendin uit Nederland en sprak het weliswaar niet maar kon uit de klanken wel opmaken dat het Nederlands was wat wij spraken. Opgetogen vertelde hij blij te zijn dat wij helemaal naar Maui waren gekomen en hij ging direct naar huis om daar het goede nieuws te vertellen. Wij deden hetzelfde(naar huis gaan).

19.03.2004 Vrijwel onbewolkt. Voor het eerst zagen we de toppen van de bergen. Het leek echter een dag zonder wind te worden. We gingen daarom maar weer naar Waiehu om weer te gaan golfsurfen. De golven waren wederom zeer geschikt voor beginners. Peter, Yann en Erwin maakten dan ook verschillende mooie golfritten. Yann verging het duidelijk beter als gisteren. Waarschijnlijk waren dat aanpassingsproblemen aan het lange board. Nu ondervond Erwin de scherpte van het rif. Bij het aan land komen haalde hij zijn hand

open. De pleisters van moeder Anny kwamen maar weer eens goed van pas. Ondertussen was het behoorlijk gaan waaien. De golfboards snel op de imperiaal en teruggebracht naar Neil Pryde Pieter vertelde dat we vandaag op Kanaha moesten zijn. Dat is één van de mooiste stranden van Maui.Een schitterend zandstrand van 20 á 25 meter breed met daarachter een met bomen begroeid grasveld. Uitstekende parkeergelegenheid met grasstroken waar je goed op kan tuigen. De eerste 3 á 400 meter vrij vlak water dan kom je bij het rif waar de golven op goede dagen gemakkelijk masthoog kunnen worden. De wind was vandaag aanlandig wat niet zo vaak voor komt op Kanaha. Met 5,5 tot 6,2 meter was er uitstekend te varen. Mooie golven met daar tussen brede stukken vlak water. Door de aanlandige wind moest er eerst wel flink hoogte gelopen worden. Maar buiten stond er nog iets meer wind als aan de kust zodat je daar je handen vol had. Later kwamen Pieter en Jimmy Diaz noch testvaren. Erwin mocht van Pieter een nieuwe Fanatic slalom/courseboard proberen.(Volume 100 liter en breedte 72 cm) Opgetuigd met een nieuw Neil Pryde racezeil van 6.2. Jimmy Diaz vroeg eerst nog wel even aan Pieter naar de vaarcapaciteiten van Erwin, toen Pieter zei dat het daarmee wel goed zat, maakte Jimmy er geen probleem van. Na even wennen aan het materiaal was er vrijwel niemand meer die Erwin bij kon houden. Na deze goede surfdag hadden we flink wat trek gekregen. We besloten om 's-avonds te gaan barbecuen. Pieter werd eveneens uitgenodigd. De inkopen hiervoor deden we uiteraard bij de Safe-Way. Om 7 uur was iedereen aanwezig. Gerrit regelde de muziek en trad eveneens op als chef-kok. Om tien uur was al het vlees en flink wat drank naar binnen gewerkt. Na de boel t e hebben opgeruimd werden de kaarten te voorschijn gehaald. Daarbij bleek dat de oude rotten (Louis en ik) geen kind hadden aan Pieter en Erwin. Roemloos gingen de jonkies ten onder.

20.03.2004 De spieren voelen bij mij toch wat moeilijk aan. Vooral met mijn enkel is het matig gesteld. Ook het weer ziet er wat bleekjes uit. Behoorlijk wat bewolking en jawel hoor, het regent af en toe weer eens. Iedereen komt waarschijnlijk mede daardoor wat traag op gang. Als we rond 10 uur op Kanaha aankomen, schijnt wel de zon, maar de wind is vrij zwak. Peter en Erwin gaan op het kitestrand kijken ik blijf lekker in de zon zitten. Over dat kitestrand nog even het volgende: Op Maui is het surfen en kiten

goed gescheiden. De kiters mogen op het laagste gedeelte van het strand kiten. Er zijn op het strand borden geplaatst waarop te lezen is dat kiters niet op het surfgedeelte mogen komen. De boete bij overtreding staat eveneens vermeld en is beslist niet mals. Geen waarschuwing en direct $ 3300 boete. Nadat de anderen ook gearriveerd zijn besluit Erwin even bij een surfshop naar de wind te gaan informeren. Het blijkt op Kihei inderdaad te waaien, niet overdreven hard maar toch nog rond de 16 knopen. Zoals gewoonlijk de eerste 100 meter vrijwel niets maar daarna met 5.5 tot 6.2 ruim voldoende. Tot 5 uur lekker gevaren. Tijdens de rit terug begon het maar weer eens te regenen. Thuis gegeten. Een lekkere nasi goreng die Peter voor ons bereidde. Na het eten gingen Erwin en Peter even op bed liggen. Binnen 10 minuten waren ze allebei in een diepe slaap gevallen waaruit ze de volgende morgen om 7.30 pas weer zouden ontwaken. Hoewel dit niet helemaal de waarheid is want Peter werd midden in de nacht nog gebeld door een kennis die informeerde of het autostrand in Oostvoorne geopend was.

21.03.2004 Zondag dus, alleen de zon was ver te zoeken. De regen kwam met bakken uit de lucht vallen. Peter ging tijdens een korte droge periode toch even op Hookipa kijken. Op de terugweg begon het alweer te storten. Doornat keerde hij weer terug in het appartement. Dit was toch duidelijk niet het weer wat de Erwin Krol van Hawaï ons de vorige avond beloofd had. Op de TV had deze man gisteravond voor de komende 3 dagen evenzoveel zonnetjes neer gezet. Dat het nu regende had hij echter ook

opgemerkt. Hij had de zonnetjes zondermeer verruild voor wolken en druppels, zagen wij nu op het scherm. Echt Hollands weertje dus, hoewel de temperatuur nog 24 graden was. Naast de regen stond er wel een stevige bries. Op Kanaha zagen we dat het met de wind wel goed zat vandaag. Ruim 20 knopen en golven van 3 á 4 meter op het rif. We tuigden de vijfjes op(Louis de 6) en gingen er op los. 's-Middags nam de wind nog wat toe en moest ook Louis terug naar 5.4. Bijna perfect dus, alleen bleef de regen ons regelmatig gezelschap houden, waardoor we tijdens de rustperiodes op het strand het niet bepaald warm hielden. Met de verwachting dat het op Hawaï uitsluitend warm en zonnig weer zou zijn had vrijwel iedereen slechts een lycra shirt meegenomen. Alleen Gerrit had z,n steamer bij zich en werd door ons dan ook al snel voor Duitser uitgemaakt en tot Gerhard omgedoopt. Ons gezelschap werd er dus wel internationaler op met een halve Fransman en een Duitser. Om 5 uur was de wind op, de regen nog steeds niet. Hongerig geworden reden we naar de Panda. Daar werd een uitstekend maaltijd voor niet teveel geld genuttigd. Te moe om nog uit te gaan werd er thuis maar weer eens geklaverjast. Hierbij wisten Erwin en Gerhard tot veler verrassing het koningskoppel (Louis en Arie) tot 2 maal toe te verslaan. Dat de wind ook in Holland behoorlijk had huis gehouden lazen we in de mailtjes die Gerhard ontving. Het kassencomplex van deze anthuriumgigant had de windkracht 9 niet geheel schadeloos doorstaan. En of dit nog niet genoeg was kreeg hij ook nog te horen dat zoon Peter tijdens het surfen op Hoek van Holland 2 masten had gebroken(niet tegelijk). Dat hakte er dus behoorlijk in bij de fam.vd Lugt. Pa op Hawaï de winst er door heen jagen en thuis kost het ook niet zo weinig. Een voorstel tot financiële bijdrage werd echter met algemene stemmen verworpen. Alleen Louis wilde onder hier niet nader te noemen voorwaarden nog wel tegen gereduceerde prijzen surfmateriaal leveren.

22.03.2004
Het lijkt weer geen dag om bij te bruinen te worden. De regen komt nog steeds met bakken naar beneden. Opstaan en ontbijten in de laagste versnelling dus. Arie had last gekregen van een oude kwaal. Door teveel zout water in zijn oren, was zijn rechteroor geheel dicht gaan zitten. Hierdoor hoorde hij vrijwel niets meer door dat oor. Hoewel geen onoverkomelijk probleem, zoveel bijzonders werd er door de anderen niet gezegd, besloot hij toch even langs een dokter te gaan. Naar Pieter gebeld voor een adres. Terwijl de helft alvast naar het strand ging bezocht Arie in gezelschap van Erwin en Peter de arts. Er was slechts één wachtende voor en bij navraag dacht de assistente dat het met 20 minuten wel geklaard zou zijn. Dat bleek achteraf niet helemaal te kloppen. Tijdens het wachten vertelde een binnengekomen Hawaiaan dat ten 1e hij nog nooit zulk slecht weer had meegemaakt en ten 2 e dat het nooit meer lang zou duren voor het droog werd. Later op de dag bleek het om 8 uur nog steeds te regenen. Na ruim 1 uur waren we eindelijk aan de beurt. De dokter was een aardige man die veel moeite had om mij naam op de computer in te typen. Na diverse vruchteloze pogingen heb ik het maar van hem overgenomen. Nadat hij op vrij onorthodoxe wijze mijn oren gereinigd had, niet door uit te spuiten maar met een lange naald, kreeg ik de rekening letterlijk en figuurlijk gepresenteerd. Er stond een bedrag van $ 125,00 op de nota. Daar had hij wel mijn bloeddruk, hartslag en temperatuur voor gecontroleerd. Dat alles bleek in orde te zijn.Waarschijnlijk omdat ik de rekening toen nog niet gezien had Op Kanaha aangekomen bleek de wind in tegenstelling tot de regen niet te zijn toegenomen. Daarom eerst maar een lunch gebruikt, Neil Pryde bezocht waar we Peter Slade ontmoetten, een oude bekende van o.a. Louis en Erwin. Daarna ondanks protesten van Gerrit gaan shoppen. In Dress for Less voor belachelijke lage prijzen het één en ander aangeschaft. Gerrit vond het maar niets. Gelukkig ziet niemand van mijn kennissen mij hier lopen, want ik zou me werkelijk dood schamen, zei hij. In Holland ben ik met geen tien paarden een winkel in te krijgen. Daarna toch maar weer naar het strand. De wegen er naar toe waren ondertussen kleine rivieren geworden. De wind was flink toegenomen en Erwin, Peter, Gerrit en Yann gingen ondanks de hevige buien het water op.Louis en Arie hielden het voor gezien. Na in de stromende regen afgetuigd te hebben begon de maag weer te rammelen. In restaurant Da Kitchen kregen we voor 12 dollar de man een super maaltijd voorgezet(incl. drankjes), die niemand geheel naar binnen kon werken. Nu ik dit zit op te schrijven, 8 uur 's-Avonds regent het nog steeds, aloha Maui. Ik bedenk nu dat ik vergeten ben iets over het gerecht dat Yann bij Da Kitchen besteld had te melden. Onze bastaard Fransman moest zo nodig, als gewoonlijk, weer iets heel anders bestellen als de anderen. In dit geval viel zijn keuze op de Hawaien Plate. Deze bestond uit rijst, een kommetje met een soort bleke rabarber, waarschijnlijk wat gemalen tonijn plus nog een vleesachtige substantie verpakt in een soort tasje van vermoedelijk gekookte palmbladeren. Na een minieme hoeveelheid geproefd te hebben, bedacht hij bij nader inzien toch niet zo'n honger te hebben.

Voor de verandering deze avond niet geklaverjast maar Rummykub gespeeld. Louis, die even naar Paia was geweest had ook weer eens iets bijzonders meegemaakt. Toen hij uit Paia vertrok vroeg een, volgens Louis niet onaantrekkelijke jonge dame om een lift naar Hookipa. De altijd galante Louis kon dat natuurlijk niet weigeren. Bij het appartement aangekomen zei hij dat ze de laatste km wel kon gaan lopen. Dat weigerde ze zeer beslist, evenmin wilde ze de auto verlaten. Hierop reed Louis terug naar Paia waar hij haar hardhandig uit de wagen werkte. Zo viel er toch nog wat te lachen. Het weerbericht voor de komende 3 dagen gaf daar geen reden toe: Regen, regen, regen, wel wind van 15 tot 20 knp.

23.03.2004 De klachten aan mijn rechterenkel zijn nog niet verdwenen. Mijn banden zijn opgerekt, waardoor ik een zwachtel moet dragen. Ook heb ik de eerste dag in iets scherp getrapt. Hierdoor zit er een klein maar zeer hinderlijk wondje onder mijn voet. De weerman heeft zo te zien gelijk met zijn voorspelling: het regent. We zijn dan ook niet vooruit te branden. Alleen Gerrit en Peter hebben fut genoeg en gaan hardlopen. In de wasserette de was gedaan,dat was wel nodig. Voor $ 1,25 was alles weer schoon en droog

en geurig. Om 10.30 uur werd het toch droog. Eerst de auto's opnieuw ingeruimd, want met het slechte weer was netjes inruimen er niet meer bij. Daarna met het thuisfront gebeld. Anny zat behoorlijk in de narigheid. In het weekend was de verwarming stuk gegaan. Ze moest zich met een elektrisch kacheltje ontdooid zien te houden. Dan hadden wij het toch beter, want ondanks de regen was het bij ons 25 graden. Trouwens het was nu weer droog en de zon begon te schijnen. Snel naar Kanaha dus. Toen we de weg daarnaar toe op wilden rijden bleek die echter volkomen onder water te staan. Er was geen doorkomen aan. Dan maar naar Kihei. Er stond veel wind en 4.6 tot 5.0 was groot genoeg. Nadat we de boodschappen gedaan hadden en thuis wat makkelijks hadden gegeten bedachten we dat het ondanks de slechte voorspelling een beste dag was geweest.

24.03.2004 Zon, wind en 27 graden. Wat is Maui toch een fantastisch eiland. Iedereen was om 10 uur gepakt en gezakt. Snel naar Kanaha want de wind stond aan onze kant van het eiland. De wegen waren weer begaanbaar. Geen plasje meer te zien op de weg. In het Kanaha Beach Park was dat echter wel even anders. Grote delen van het park stonden blank en de hekken waren gesloten. Dan maar optuigen aan de weg en door het water naar het strand lopen. Toen wij en vele ander surfers door het park liepen

werden we door een parkwachter staande gehouden. Die vertelde dat het verboden was om door het park te lopen wegens gevaar van vallende bomen.Alles dus maar weer opgeladen en even met Pieter gebeld en gevraagd of we op Camp One mochten varen. Dat is alleen bereikbaar via een privé pad, naast het huis waar Pieter woont. Na de verkregen toestemming en een korte rit snel opgetuigd. De omstandigheden zijn daar wel iets lastiger doordat het rif daar ook in het vlakke gedeelte nog enkele gevaarlijke uitlopers heeft. Vooral bij laagwater moet je daar op bepaalde plaatsen niet surfen. Louis en Yann kwamen daar al snel achter toen ze op die plek een katapult kregen, overigens zonder verdere schade. De omstandigheden zijn hier ook moeilijker als op Kanaha aangezien er geen channel is om naar buiten te varen. Erwin was vrijwel de enige die hier naar buiten kon varen om in de 4 á 5 meter hoge golven te golfrijden. Tijdens de lunchpauze even naar Hookipa gereden. Daar waren de golven tot 6 meter en verschillende worldcuppers aan het trainen voor de aanstaande wedstrijden. Fantastische golfritten vielen er te bewonderen. Na 3 kwartier terug naar Camp One. Gerrit en Arie bleven daar varen en de rest liet zich afzakken naar Kanaha . Tot 5 uur lekker gevaren met ongeveer 5 meter. Erwin kwam weer teruggekruist naar Camp One waarna we met de auto's de anderen ophaalden. 's-Avonds in de Casanova eerst pasta of pizza gegeten waarna de disco begon. Het geluid was weer oorverdovend, een gesprek viel dus vrijwel niet te voeren. Wel gelachen omdat op een gegeven moment Erwin door een 1.50 meter groot(of klein) vrouwtje ten dans werd gevraagd. Hij had daar niet zo'n trek in en weigerde vriendelijk, tot teleurstelling van haar. Na nog enige malen te hebben aangedrongen verplaatste ze haar belangstelling naar Louis, die na eerst eveneens bedankt te hebben, besloot om toch maar even de vloer op te gaan. Het was me het danspaar wel. Louis met zijn ruim 100 kg, en een wijfie dat de helft nog niet woog. Het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt was het moment waarop Louis haar boven zijn hoofd tilde enige keren rond draaide en weer terug op de vloer zette. Ze schrok hier duidelijk van, maar vatte het sportief op en bedankte Louis voor de dans.

25.03.2004 Eerst maar even het weer doornemen. Half bewolkt, 27 graden en windkracht 6. Ik hoorde van Erwin dat mijn vrouw wilde weten of het klopte dat er geld van mijn rekening was afgeschreven. Daarom zelf ook maar even gebeld om het thuisfront gerust te stellen en verantwoording af te leggen. Na de koffie eerst onze lekke band bij het verhuur bedrijf gebracht(hadden we gisteren opgelopen). Daar was ook een stel uit Holland. Bij navraag bleek dat onze vlucht naar Maui heel wat beter in elkaar zat

als die van hun. Ze waren via Houston gevlogen, waar ze 17 uur op een aansluiting hadden moeten wachten. Ook moesten ze daar ongeveer 800 meter met hun spullen sjouwen om opnieuw in te checken.Het vervoer van hun spullen had € 350,00 gekost. Louis had dus wel een prima vlucht uitgezocht. Het park bij Kanaha stond nog steeds onder water. Om op het strand te komen, wat nu niet verboden was moesten we 150 meter lopen. Maar dat hadden we er graag voor over. De wind (25 knopen) en de zon maakten er een superdag van of zoals Gerrit zou zeggen het is weer helemaal suup. Tot 2 uur met 4,5 meter gevaren. Toen nam de wind sterk af. Om 3 uur leek de wind terug te komen. Alleen lichtgewicht Yann kon nog planeren. Na een kwartier was het echter gedaan. Yann, die behoorlijk was afgedreven wilde echter niet terug komen lopen en bleef hopen op een terugkeer van de wind. Nadat wij al hadden afgetuigd, arriveerde Yann met z,n spulletjes na een wandeling van 2 km over de weg, bij de auto's. Hij vond deze laatste sessie toch niet zo geslaagd. Hierna onze inmiddels gerepareerde band opgehaald. De garagehouder was niet zo gecharmeerd dat wij het wisselen zelf deden. Nors, zei hij dat we geen krik van hem mochten gebruiken. Het feit dat 4 monteurs niets te doen hadden zal daar wel debet aan zijn geweest. Voor we naar huis gingen nog even langs Hookipa. Daar waren nog 15 surfers op het water, waaronder Peter Volwater. Die kwam op een gegeven moment nog in de problemen toen hij door weinig wind en veel stroming op de rotsen terecht kwam.Eenmaal weer op het strand was hij beduidend minder spraakzaam als een paar dagen eerder tijdens een ontmoeting op Kihei. Een flinke snee in zijn voet en schade aan zijn plank waren hiervan waarschijnlijk de voornaamste redenen. Na een frisse douche in Paia gegeten. In een klein maar goed restaurant met de naam Chez des Amies. Ook hier redelijke prijzen. Leuk was dat de kok Yann herkende van een surfvakantie in Australië. Zo blijkt maar weer eens dat de wereld klein is. Vooral als je zoveel reist als Yann. Om 10 uur, iedereen was versleten, doken we de koffer in.

26.03.2004 Vroeg naar bed, dus ook weer vroeg wakker. Om 6.30 ben ik op gestaan. De zon scheen nog wat flauwtjes maar er stond aardig wat wind. Dat zag er dus niet verkeerd uit. Peet ging om 7.30 hardlopen. Om 8.30 kwam hij weer terug. Hij was ook al bij de anderen langs gegaan. Daar was iedereen ook al wakker en aan het ontbijt. Om 9.30 uur was de wind echter behoorlijk afgenomen en om 10 uur was de animo om te vertrekken bij Louis & Co flink afgenomen. Wij gingen dus alvast vooruit.

Het beachpark was weer gedeeltelijk geopend. Maar daar had de wind geen boodschap aan. Direct door naar het golfsurfstrand van Waiehu. Golfsurfen was ook geen succes. De golven waren wel hoger als de vorige keer, maar ze braken nogal rommelig. Een rustdag dus en doordat de zon de gehele dag scheen was dat ook wel een keer lekker. ‘s-Avonds in het sportcafé gegeten met Pieter Bijl , Peter Slade+ vriendin en Sebastiaan Wenzel. Dat is de shaper van Fanatic. Een Duitser die zich ook zo gedroeg. Vooral bij het afrekenen was hij bang teveel te moeten betalen toen wij het totale bedrag door 10 wilden delen. Meneer had minder gegeten dan wij en wilde dus ook minder afrekenen. Wat een eikel zeg. Gelukkig waren Peter Slade en vriendin Laura een stuk gezelliger en sportiever, zodat het toch wel een gezellige avond was.

27.03.2004 Omdat we voor het eerst op Maui waren en niet als 100% cultuurbarbaren gezien wilden worden, besloten we een excursie over het oostelijk deel van Maui te maken. De weersvooruitzichten waren volgens onze weerman Yann goed voor een tocht. Geen wind, geen regen en 50% kans op zon. Een mooie dag dus om eens iets meer van het eiland te zien dan Kanaha, Kihei en of Hookipa. Om 8 30 uur stond iedereen gereed, uitgezonderd Louis want die had deze rit al twee maal gedaan en vond dat

voldoende. We zetten koers naar Hana gelegen aan de oostkust . Via een mooie route door de bergen was Hana te bereiken. Al snel reden we in een schitterend bosrijk gebied, met fantastische uitzichten. De weg op zich was al een belevenis. Er moeten namelijk 366 haarspeldbochten genomen worden om Hana te bereiken. De videocamera's waren dan ook niet voor niets meegenomen. Vooral de vele watervallen waren het bekijken meer dan waard. Jammer genoeg begon het water ook uit de lucht te vallen. Eerst nog aarzelend, doch naar mate de reis vorderde, steeds heviger. Halverwege konden we nog een stop maken. Hier had Gerrit nog aanspraak van een wat zwaar uitgevallen negerin die echter geen verkering zocht, zoals wij dachten, maar vroeg of Gerrit een foto van haar wilde maken met haar toestel. De regen werd steeds heviger en uitstappen was er niet meer bij. De weg stond op veel plaatsen gewoon blank. Toen we in Hana aankwamen viel de regen werkelijk met bakken uit de hemel. De politie had de weg afgezet en verder rijden was dus niet mogelijk. Na onze magen en de tank gevuld te hebben zat er dus niets anders op dan terug naar Paia te rijden. Tijdens de terugreis nam de regen gelukkig steeds meer af en was het op een gegeven moment zelfs weer droog. Hierdoor konden we de botanische tuin nog bezoeken. Veel planten, bomen en bloemen gezien, waarbij Gerrit als bloemenkweker, deskundig commentaar verzorgde.We waren dus om 3 uur al weer terug bij het appartement, waar het de gehele dag droog was geweest en de zon regelmatig had geschenen. Tot 5 uur in de tuin liggen zonnen. Daarna gegeten bij de Panda. Onze eerste keus Da Kitchen bleek gesloten te zijn. Daarna op een terrasje de surf en kite problemen en bouwactiviteiten in Hoek van Holland besproken. Na het klaverjassen op 12 uur het bed opgezocht.

28.03.2004 Om 10.45 naar Kihei vertrokken. Gerrit( 5.7), Peter(5.3) en Arie(6.2) waren als eersten op het water. Op zee, richting de mountains waaide het flink. Na 2 uur zakte de wind in en begon het te regenen. Nadat ook Yann van het water kwam snel afgetuigd en terug naar Kanaha gereden. Onderweg nog een broodje gezond bij de Subway gegeten. Op Kanaha was het droog en scheen de zon. 's-Avonds naar de Pizahut waar je op zondag voor $ 10,00 zoveel pizza, pasta, en salade kan eten als je maar

op kan. Ook de(fris)drank is inbegrepen. Voordat we naar huis gingen nog even langs Hookipa gereden waar Eric Troostheide juist stond af te tuigen. Ook nog met een jurylid gesproken. Hij verwachtte spannende trials. Er zouden nogal wat surfers mee doen die vorig jaar geen wave gevaren hadden en dus niet op de wereldranglijst stonden. Die moesten zich dus zien te plaatsen. In het appartement heb ik naar huis gebeld om Anny te feliciteren met haar verjaardag. In Nederland was het namelijk al 29 maart. Iedere keer weer wennen aan dat tijdsverschil tijdens telefoongesprekken. Louis die ook op 29 maart jarig is moest nog tot 12 uur wachten op de felicitaties. Om 9 uur naar Paia gereden en de Sandbar bezocht. Entree $ 3,00 en een consumptie $ 3,50. Eigenlijk te gek voor een café waar twee poolbiljarts staan en een DJ wat muziek draait en een paar TV Schermen hangen. Bovendien kon er maar op één tafel gebiljart worden, anders was er niet genoeg ruimte om te dansen. Bij het biljarten moest eerst de lokale favoriet worden verslagen. Erwin was er iedere keer dicht bij maar het lukte toch net niet .Om 12 uur was Louis dus ook officieel jarig, en daar moest natuurlijk op gedronken worden. Op Anny hadden we dat al gedaan. Bovendien stonden we tijdens de tussenliggende periode evenmin droog. Om 1 uur werd het bedtijd want de weersverwachting was 20 knopen wind.

29.03.2004 Bijna had ik hier 30 maart geschreven. Het valt ook niet mee met al die verjaardagen op de 29 e om bij de tijd te blijven. Een mens heeft het niet zo makkelijk zo ver van huis. Zo te zien gaat deze dag ons geen (of juist wel) windeieren leggen. De beloofde wind was al behoorlijk aanwezig. Na het ontbijt dus eerst naar Hookipa, waar de Worldcup van start zou gaan. Er waren nog 32 plaatsen te verdienen, waarvoor 64 deelnemers hadden ingeschreven. Toen we er aankwamen was het al erg druk op het

water met surfers die aan het invaren waren. Ook op het strand was er veel bedrijvigheid. Pieter Bijl maakte zich echter vooralsnog niet erg druk. Hij wachtte nog met optuigen, want Louis had een mast geleend die hij nu toch wel nodig had. Even later kwam Louis aangereden en had de mast gelukkig mee genomen. Jammer genoeg duurde het heel lang voor de wedstrijden begonnen. Er viel tijdens de warming-up veel te genieten, maar om 11.30 vetrokken we toch maar naar Kanaha om zelf te gaan varen. De wind was behoorlijk stevig en 5.0 en 5.3 was groot genoeg. Op het rif stonden golven van 3 tot 4 meter. Alleen jammer dat voor de video camera de afstand vanaf het strand tot het rif te groot is om te filmen. Om 2 uur kwam Pieter met de rest van het Fanatic team. Hij had zich niet weten te plaatsen voor de officiële wedstrijd. Fanatic had een helikopter gehuurd om foto's te maken voor de nieuwe folders.

Na het surfen hadden we behoorlijk trek gekregen. Bij DA Kitchen weten ze daar wel raad mee. De porties vis en kip waren zoals gewoonlijk weer buitensporig groot, niemand wist zijn bord leeg te krijgen. En dat allemaal inclusief 2 cola's voor $ 10,00 per persoon. 's-Avonds klaverjassen, want niemand had nog fut om te gaan stappen.

30.03.2004
Wij, Peter, Erwin en ik moesten vroeg uit de veren. Vandaag moesten we verhuizen. De laatste vakantiedag voor Gerrit was aangebroken en de laatste week trokken wij bij Louis en Yann in. Na een stevig ontbijt dus alles inpakken en overbrengen. Om 9 uur waren we over, het viel dus allemaal wel mee. Wat ook mee viel was het weer. Stevige wind en zeer zonnig. De organisatie van de Worldcup had dus een goede keus gemaakt om de wedstrijden in deze week te plannen. Om 9.30 was het al behoorlijk druk op Hookipa. De omstandigheden waren heel goed en er viel veel te genieten. De juiste namen van al de moves die te zien waren moet ik jullie helaas onthouden, daar ben ik te ondeskundig voor. Om half elf werd er gestart met o.a. Peter Volwater, die de volgende ronde wist te bereiken. In de volgende heats gingen de favorieten zoals Siver, Seadi, Angulo en Polakow van start en uiteraard was dat smullen. Kijken is leuk, maar zelf varen is natuurlijk leuker. We vertrokken om 11.30 dan ook snel naar Kanaha. De wind was zeer goed. Iedereen kon met 4.5 varen. Zelfs Louis had aan 5.2 zijn handen vol. Gerrit, die 4.7 opgetuigd had , vond het na een uurtje te groot worden. Aangezien het voor hem de laatste dag was en hij alles droog wilde hebben, besloot hij het voor gezien te houden. De rest bleef tot half vijf op het water. Daarna ging Gerrit alvast inchecken. Dat is op Maui heel goed geregeld, want hij moest om 11 uur de lucht in en kon toch alle bagage 's-middags al brengen. Daarna grote steaks met patat of rijst en gewokte groente gegeten bij Ko-Ho. Het vlees van Erwin en Gerrit was niet helemaal medium. Na geklaagd te hebben werd dat geregeld. De uiterst vriendelijke serveerster(Debby) verontschuldigde zich vele malen en regelde een gratis coupe ijs. Toen ze hoorde dat Gerrit weer naar huis ging kreeg hij onmiddellijk een paar innige kussen van haar. Hij kreeg hierbij nog meer kleur als hij door de zon al had. 's-Avonds de laatste maal met Gerrit geklaverjast. Toen was het moment van afscheid aangebroken en werd Gerrit door zijn huisgenoten Louis en Yann naar de luchthaven gebracht. De enige die hieruit nog wat voordeel dacht te halen was Yann. Die had het op het bed van Gerrit voorzien, hij moest echter met lede ogen toezien dat Peter daarop in slaap was gevallen. Die wordt waarschijnlijk niet voor morgen 7 uur wakker, kreeg hij van ons te horen. Toen Peter door het afscheid van Gerrit toch wakker werd, greep Yann onmiddellijk in. Je gaat straks wel even van mijn bed af hè Peet, klonk het direct vlijmscherp uit z,n mond. Na enig onderhandelen werden ze het eens. Yann bleef op de grond, maar kreeg wel de betere matras van Gerrit z'n bed. Deze plek op de grond was door ons al omgedoopt tot Yann's kantoor. Vrijwel de gehele tijd die hij in het appartement doorbracht was hij daar te vinden. Meestal bezig met zijn laptop of de afstandsbediening van de TV. Daar zou nu echter verandering in komen. Wij hadden namelijk een nieuwe kaartmaat nodig. Dus werd aan Yann de klaverjaskunst bijgebracht. De eerste indrukken zijn niet ongunstig. Wellicht dat er achter deze begenadigde testsurfer onverwachte kaarttalenten schuil gaan. De eerste nacht op een aangeschafte luchtmatras viel niet helemaal mee. Op dit moment( 6 uur) ben ik er maar uit gegaan. Een korte nachtrust en veel keer wakker geweest. Iets waaraan het gesnurk van Louis behoorlijk heeft bijgedragen.

31.03.2004 Eerst met het thuisfront gebeld. Het weer in Hoek van Holland was bijna net zo mooi als op Maui, 21 graden en zonnig. Op Internet foto's bekeken van mijn kleinkinderen op een motor, die Natalie had gemaild. Stoer keken ze in de camera op de motor van John. Op Hookipa waren vandaag eerst de dames aan de beurt. Ook die lieten mooie surfacties zien, al lag het niveau duidelijk lager dan dat van de mannen. Sato uit Japan maakte de meeste indruk. Annemarie Reichman uit Nederland werd verdiend 6 e ,

een mooie prestatie. De mannen maakten er weer een grandioos spektakel van. Uiteindelijk pakte Angulo de eerste plaats, gevolgd door Teboul, Kevin Pritchard en Seadi .'s-Middags weinig wind, Erwin probeerde het nog even met 6.2, maar het hield niet over. Peter kon met zijn kite nog wel varen. Erwin, Louis en Yann gingen de stad in om inkopen te doen. Ikzelf bleef lekker zonnen en lezen op het strand. Ook nog gesproken met de vader van Kai en Ridley Lenny. Kai is 11 jaar en Ridley 7 jaar. Je ziet ze de hele dag op het water. Kai zelfs al op Hookipa. Die wordt al gesponsord door Robby Naish. Over een paar jaar zullen we daar wel meer over horen. Ook het Fanatic Team was weer aanwezig om een promotiefilm op te nemen. Hierin was ook een rol voor de kleine Ridley ingeruimd. 's-Avonds voor de verandering zelf gekookt. Met zelf bedoel ik Peter. Die wist een zeer smakelijke Nasigoreng maaltijd op tafel te krijgen. Ook Gerrit waren we nog niet vergeten, dus even een mailtje gestuurd met de vraag of de vlucht zonder problemen verlopen was en of hij nog gedroomd had van Debby.

01.04.2004 1 april op Maui, voor ons geen grap maar de werkelijkheid. Je kan je nauwelijks iets beters voorstellen. Op Hookipa zijn de golven vandaag behoorlijk hoog. Het klinkt ééntonig, maar voor de toeschouwers was het weer genieten. Er vond ook nog een aanvaring plaats tussen een golfsurfer en een World Cupper. Nota bene tijdens de officiële wedstrijd. Een jetski sleepte de golfsurfer onmiddellijk naar veiliger water. Gelukkig raakte er niemand gewond. Toen we op Kanaha kwamen bleek de wind niet zo

formidabel te zijn .Nog even gevaren met 5.7 en 6.2. Peter kon wel volop kiten op kitebeach. De eerder genoemde broertjes Lenny konden als super lichtgewichtjes met 3.2 wel volop planeren. Het Fanatic team incl. Pieter kwam eveneens naar het strand om weer opnamen te maken, daar kwam dus niet veel van terecht door de afgenomen wind. Alleen van de kleine Ridley werden foto's gemaakt. Met Pieter afgesproken om in het sportcafé te gaan eten en te gaan poolbiljarten. Het was een leuke avond. Erwin speelde nog tegen een plaatselijke schone die niet kon geloven dat wij maar zelden poolbiljart spelen. Uitgelegd dat bij ons het poolbiljart pas de laatste jaren in opkomst is. maar dat er wel biljart gespeeld wordt en we dus het stoten etc. wel onder de knie hebben. Bij de Starbuck koffie gedronken. Een oud vrouwtje luisterde verbaasd naar onze taal en vroeg waar wij in hemelsnaam vandaan kwamen. Na uitgelegd te hebben dat we uit Nederland kwamen, vroeg ze wat wij zover van huis op Hawaï kwamen doen. Surfen, zeiden wij. Ze vond het maar gevaarlijk en drukte ons op het hart vooral voorzichtig te zijn op die grote oceaan.

02.04.2004 Het wordt misschien eentonig, maar zon en wind zijn weer overvloedig aanwezig. Wel jammer dat we dit weer niet hadden tijdens de trip naar Hana. Uiteraard gingen we eerst weer op naar de Worldcup kijken. In de tweede heat zagen we Peter Volwater, die echter uitgeschakeld werd. Ook was er weer een golfsurfer die tijdens de wedstrijd in het wedstrijdgebied lag. De strandwacht sleepte hem snel weg voordat er ongelukken konden gebeuren. Josh Stone had nog wel een ongelukje. Tijdens het invaren kwam hij

in botsing met een andere surfer, waardoor hij wat schade aan zijn board opliep. Hij repareerde dit zelf onder het toeziende oog van het publiek. Josh is één van de meest sympathieke surfers in het Worldcup circuit. Toen hij Erwin herkende van een ontmoeting op Barbados, begroette hij hem uit zich zelf en informeerde hoe het met hem ging. Wij bleven niet al te lang kijken want de meeste wilden zelf gaan varen. Op Kanaha was het al behoorlijk druk. Snel optuigen dus. Louis en Erwin met 6.2, de rest deed het met 5.3. Tot 5 uur heerlijk gevaren onder een stralende zon. Op het strand lag een board met een speciale steun op de plaats waar normaal een voetband zit. Toen de eigenaar ons erover hoorde praten zei hij in het Engels: Let op je woorden jongens want ik versta Nederlands. Het bleek een Canadees te zijn met een moeder uit Indonesië en een Nederlandse Vader. Door een achillespeesblessure moest hij een jaar lang een enkelbeschermer dragen. Hij kon daardoor niet in zijn voetband, maar wilde toch surfen. Daarom had hij die steun gemonteerd. Het viel hem echter niet mee om te planeren, vooral als hij met zijn geblesseerde been voor stond. Om half zes moest Erwin de huurauto om gaan ruilen. Daar werden we niet minder van. Triomfantelijk kwam hij even later aan rijden in een Ford Explorer 4 Wheel drive. De ruimte die we hierin hadden was bijna het dubbele in vergelijking met de Ford Escort. Peter Lenny, de vader van Kai en Ridley informeerde naar de surfcondities in Nederland. Toen hij hoorde dat er bij ons ook gesurft werd als het water en de luchttemperatuur ongeveer 6 graden was, keek hij of we van de maan kwamen. Erg leuke en zeer vriendelijke man trouwens. Dat is iets wat ieder keer weer opvalt op Hawaï. Vrijwel iedereen begroet je hier en begint een gesprek. Als het 6 uur is heeft iedereen flinke trek gekregen. Op naar Da Kitchen om de honger te stillen. Op dat idee waren er meer gekomen, zoals ook Niek van der Linden en vriendin die op aanraden van ons hier kwamen eten. Na 20 minuten wachten kwam er een tafel vrij. De porties waren zoals gewoonlijk weer buitensporig groot. en het belangrijkste de smaak was uitstekend. Op de weg naar huis kreeg Erwin nog een koude douche van Yann. Bij een stoplicht gooide Yann een fles water door ons open staande raam.Bij het appartement aangekomen moesten we via het balkon naar binnen. Louis en Yann waren in Paia gestopt zonder dit even aan ons te zeggen. Zonder sleutel stonden wij dus voor ons appartement. Erwin wist, via het balkon dus, toch binnen te komen. Douchen, kaarten ( Yann begint het al aardig onder de knie te krijgen) en om 11.30 naar bed. Vergeet bijna nog te vermelden dat Erwin naar huis belde en Dion aan de telefoon kreeg. Uitgebreid vroeg de kleine wie er allemaal in het appartement aanwezig waren en wat allemaal deden. Opa Arie moest hij ook nog even aan de lijn hebben. Nadat hij daarmee klaar was wilde hij Yann nog even spreken, want dat was de enige die hij niet persoonlijk kende.Daarna was Quint aan de beurt met nieuwtjes over school en o.a. zwemlessen.

03.04.2004 Mijn enkel blijft zich redelijk goed houden. Gisteravond gel (Reflex) van Peter gehad en dat helpt veel.De wind is weer perfect evenals de zon. De meeste hebben toch wat moeite om uit bed te komen. De spieren en ledematen zijn duidelijk nog wat vermoeid van gisteren. Als iedereen wakker is start Yann zijn computer op. En ja hoor, Gerrit is ons noch niet vergeten en verrast ons met een schitterende foto + onderschrift. Volgens Gerrit was het een afbeelding van Louis. Bij nadere bestudering bleken het 2

fors geschapen dames te zijn, die voorovergebogen in een koelkast naar noch meer etenswaren zochten. Hierbij de kijkers een vrij uitzicht boden op hun edele delen. Louis kon deze grap wel waarderen. Daarom hebben we Gerrit uiteraard direct een mailtje terug gestuurd , waarin wij bedankten dat zijn vrouw en dochter zo vriendelijk waren geweest om voor deze foto te willen poseren. Na ons dagelijks bezoek aan Hookipa zijn we zelf op Kanaha gaan varen. Het was weer grandioos surfweer. Gevaren met 4.6 tot 5.3. Bij Safe Way inkopen gedaan voor de barbecue ‘s- avonds. Op Internet de uitslagen van de World-Cup bekeken. Jason Polakow was toch nog winnaar geworden, 2 e Angulo, 3 e Teboul. Bij de dames Sato uit Japan voor Janny Henderson uit Amerika. Anne-Marie Reichmann 6 e .

04.04.2004 De verslagen worden wat korter. Het lijkt me namelijk wat overdreven om ieder dag uitgebreid over de fantastische omstandigheden uit te gaan wijden. Ook vandaag zon en wind. De World Cup is afgelopen dus daar hoeven we niet naar toe. De vakantie begint op haar einde te lopen, dus iedereen wil nog wat inkopen doen, dus eerst naar de shops. Daarna naar Kanaha, waar het behoorlijk druk was aangezien het zondag was. Veel wereldtoppers vandaag op Kanaha o.a. Matt en Kevin Pritchard,

Nick Baker en de freestyle broers Tati uit Bonaire. Die niet alleen ongelofelijke trucks lieten zien, maar door hun afkomst uitstekend Nederlands spraken. Vrijwel de hele dag met 5.3 gevaren. Daarna bij Ko-Ho gegeten. 's-Avonds de koffers gepakt want morgen is de pret bijna over.

05.04.2004 De laatste werkdag van onze vakantie is aangebroken. De zon schijnt volop, alleen de wind laat het wat afweten. Na het ontbijt alle bagage ingeladen. Het appartement in de oude staat teruggebracht. De luchtmatras ,die Erwin gekocht had, netjes schoongemaakt en in de originele verpakking gedaan. Meenemen geeft teveel overgewicht en op de aankoopbon staat dat er binnen 90 dagen geruild kan worden. Dat gaan we dus maar even proberen. Yann en Louis moeten de Thommen nog naar Neil

Pryde brengen. Erg blij zullen ze daar wel niet zijn want het board is niet zonder schade uit de strijd gekomen. Een beschadiging aan de onderkant (waarschijnlijk het rif geraakt) en die onderkant is ook nog behoorlijk gedelamineerd. Waarschijnlijk een fabrieksfout. Het terugbezorgen van de matras verliep ook goed. Toen men vroeg of er iets aan mankeerde antwoordde Erwin: Niets, maar ik had hem gekocht voor een vriend die nog moest komen, die had er echter zelf een meegebracht. Peter en Arie kochten daar nog voor $20,- een lycra surfshirt. Afrekenen duurde erg lang want de kassa gaf 5 dollar teveel aan, na een half uurtje was het probleem opgelost. Op het strand aangekomen bleek de wind niet mee te vallen. Peter ging kiten en de rest de surfspullen inpakken. Nadat alles ingepakt was wilde Yann toch nog graag op Kihei gaan varen. Louis en Yann vertrokken naar Kihei. Erwin en Arie vonden dat ze wel genoeg gesurft hadden en bleven van de zon genieten. Om 4 uur naar het vliegveld gereden om de bagage in te checken.Zoals al verteld is dat goed geregeld hier, om 4 uur al je bagage brengen en om 10.30 uur vliegen. De baliemedewerker was weer eens een buitengewoon vriendelijke man. Toen hij opmerkte dat wij niet bij elkaar in het vliegtuig zaten ging hij alle tickets opnieuw indelen. Waarbij hij ons tevens ruime benenplaatsen gaf. Hij keek ook nog even naar onze plaatsen in het toestel van L.A. naar Washington. Ook voor deze vlucht veranderde hij onze stoelnummers en opnieuw kregen we lange benenplaatsen van hem. Op Schiphol zie ik zoiets niet gebeuren. Ik heb het al meerdere malen gezegd, de mensen hier op Hawaï zijn super vriendelijk. Nadat wij $173,00 betaald hadden voor de surfpakketten reden we naar het appartement om te douchen en te kleden. Onze laatste maaltijd genoten we bij Des Amies in Paia.We hadden de laatste krat bier meegenomen. Dat is in Des Amies toegestaan. Alcoholische dranken mogen zij daar niet verkopen, meegebrachte alcoholische drank mag wel op gedronken worden. Een groepje Italianen hebben we de laatste 12 flesjes Corona gegeven. Om 9 uur naar het vliegveld waar we de auto's op de parkeerplaats moesten achter laten. Toen we bij de gate zaten te wachten werd Peter Volwater een paar maal opgeroepen. Eenmaal in het vliegtuig werd hij opnieuw opgeroepen. Yann, gepokt en gemazeld in het internationale vliegen, legde uit dat er iemand anders opgeroepen werd. Het gaat een beetje te ver om precies zijn theorie uit te leggen, maar het kwam in grote lijnen er op neer dat je zoiets gewoon weet als je veel vliegt. Hij was nog niet uitgesproken of wie kwam daar onder luid gejoel van ons het vliegtuig ingestapt? Inderdaad Peter Volwater. Zodat Yann toe moest geven dat zij theorie niet helemaal klopte.

06.04.2004 Na een vlucht van 5 uur in L.A. geland. Toestel zat lang niet vol zodat er gelegenheid was om languit op 4 stoelen te slapen. Peter en Erwin maakten hier dankbaar gebruik van. Na anderhalf uur wachten en een kop koffie instappen voor de vlucht naar Washington. Ook hier volop gelegenheid om ruim te gaan liggen. Veel te vertellen over deze vlucht heb ik dus niet. Iedereen was half of geheel onder zeil. In Washington moesten we ruim 2 uur wachten voor onze vlucht naar Amsterdam.

Door het reizen tegen de tijd in ging die tijd overigens wel heel snel.

Het was 16.00 uur voor we uit Washington vertrokken, mede door een vertraging van een klein uurtje, er moest een band verwisseld worden. Tijdens het wachten zagen we Jaap de Hoop Scheffer nog, hij ons niet of hij deed net alsof. De vlucht naar Amsterdam met Boeing 777 zat helemaal vol, dus liggen was er niet bij. De vlucht verliep uitstekend, niet in het minst door de voortreffelijke verzorging door het cabinepersoneel van United Airlines. We landen precies op tijd 7.30 uur op Schiphol, waar het inmiddels wel 7 april geworden was. Nadat we onze door onze familieleden waren verwelkomd namen we afscheid van elkaar en vertrokken we huiswaarts. Het was, vond iedereen, een topvakantie geweest.

HEELEMAAL SUUP.